Πήλιο, ένας τόπος μαγικός!
Το Πήλιο είναι ένας ξεχωριστός προορισμός κάθε εποχή του χρόνου. Είχαμε κάνει και ένα φθινοπωρινό road trip στο παραμυθένιο δάσος των νεραϊδών. Αυτή τη φορά ταξιδέψαμε καλοκαίρι. Σ’ έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται εκτιμάς αλλιώς τέτοια μέρη. Στο Πήλιο θέλεις να πηγαίνεις ξανά και ξανά.
Πέντε μέρες στο Πήλιο είναι τραγικά δυσανάλογες με δώδεκα μήνες στο κέντρο της Αθήνας. Βρίσκεσαι ξαφνικά στην αγκαλιά ενός ευλογημένου βουνού, εκείνου που επέλεγαν ως θερινή κατοικία οι Ολύμπιοι θεοί. Έχεις δροσιά φυσική, όχι του κλιματιστικού˙ τη νύχτα ακούς γρύλους, το πρωί τα πουλιά˙ ησυχία, να κυριαρχούν ήχοι της φύσης. Δεν είναι απλά ταξίδι, είναι βαθιά ψυχοθεραπεία και ίαση. Έστω για λίγο, μα ακόμα και λίγες μέρες είναι αιτία ευγνωμοσύνης στην εποχή μας.
Μαγική roadtrip διαδρομή στο βουνό των Κενταύρων
Προσεγγίζοντας τα χωριά στο μυθικό βουνό των Κενταύρων, περνάς μέσα από μια διαδρομή ονείρου. Πρόκειται για υπέροχο roadtrip, σαν να ανοίγει η φύση την αγκαλιά της, εκείνη που στερείσαι και μόλις σε περικλείει αμέσως αισθάνεσαι μακάριος. Διασχίζεις δρόμους μέσα σε μια πλούσια βλάστηση από καστανιές, ελιές, καρυδιές, οπωροφόρων δέντρων, πλατάνια.
Όμως εκτός από τη φύση, οι κάτοικοι έχουν στολίσει τα χωριά με υπέροχα σπίτια, με σεβασμό στην αρχιτεκτονική και στην παράδοση τους. Επίσης θα γευτείτε εξαιρετικά φαγητά και θα φύγετε με τοπικά εδέσματα όπως μέλια, μαρμελάδες, πίτες, γλυκά.
Οι άνθρωποι στο Πήλιο είναι ευγενικοί, φιλόξενοι, έχουν καθαρή ματιά, βουνίσια χαρακτηριστικά. Τρέχουν να εξυπηρετήσουν σε ό,τι προκύψει. Δεν εκμεταλλεύονται τον επισκέπτη, δεν τους νοιάζει μόνο το κέρδος, ενδιαφέρονται να γνωρίσεις τον τόπο τους και να περάσεις καλά.
Σ’ ένα πρόβλημα που προέκυψε στο αμάξι μας, το ηλικιωμένο ζευγάρι των ξενοδόχων στο κατάλυμά που μέναμε, κάλεσαν οι ίδιοι το βενζινάδικο στο πλησιέστερο χωριό και έμαθαν πότε θα ήταν κάποιος να μας εξυπηρετήσει. Βρήκαν ποιος κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά που απαιτούσε το αυτοκίνητο. Ίσως τόσο απλό ένα τηλεφώνημα για εκείνους, ήταν τόσο πολύτιμο για εμάς.
Τσαγκαράδα: Ο πλάτανος και οι μικρές πλατείες
Η Τσαγκαράδα αποτελείται όχι από έναν, αλλά από τέσσερις οικισμούς. Την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Στέφανο, την Αγία Κυριακή και των Ταξιαρχών. Απλωμένο χωριό που προσφέρεται για περιπάτους, πεζοπορίες και εξερευνήσεις. Αποτελεί ιδανικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας, καθώς φωλιάζει σε μια καταπράσινη πλαγιά όπου τα δάση της ακουμπάνε μέχρι το Αιγαίο. Εμάς αυτή ήταν η βάση μας σε αυτό το ταξίδι.
Γυρίσαμε όλη τη Τσαγκαράδα, αλλά περισσότερο συχνάζαμε στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, όπου δεσπόζει ο Πλάτανος, ένα από τα γηραιότερα δέντρα ολόκληρης της Ευρώπης, με την ηλικία του να φτάνει στα 1000 χρόνια. Αποτελεί αξιοθαύμαστο φυσικό μνημείο που χαρακτηρίζει όλη την περιοχή.
Στέκει εκεί αγέρωχος, επιβλητικός, γεμάτος περηφάνια και απλόχερα δοτικός, αρχοντικός όπως και τα χωριά που φωλιάζει. Προσφέρει τη σκιά του, τη δροσιά του, το οξυγόνο του, τους ήχους των φυλλωμάτων του. Στα παχιά και ογκώδη κλαδιά του μπορούν να καθίσουν και να ξαπλώσουν άνθρωποι.
Τα παιδιά ανεβοκατεβαίνουν και παίζουν γύρω, πάνω του – άραγε ποιο videogame μπορεί έστω ελάχιστα να συγκριθεί με αυτό το παιχνίδι – πόσο τυχερά όσα παιδιά μπορούν ακόμα να σταθούν και να παίξουν πάνω σε δέντρα. Αυτά τα πλατάνια σε λίγο θα φυλάσσονται ως εκθέματα προστατευμένα σε μουσεία. Υπάρχει ωραιότερη εικόνα από παιδιά που παίζουν σ’ ένα πλάτανο χιλίων ετών;
Επιλέξαμε (και) το τελευταίο μας βράδυ στο Πήλιο, να καθίσουμε στο πλάτανο. Από τη μία να ακούς το πιάνο -έπαιζε από το “Χαμένο Μονόκερω” και σε μετέφερε αλλού- και από την άλλη πλευρά, ροκ πινελιές από το μαγαζί της πλατείας.
Προσπαθώντας να χαρούμε αυτή τη μία στιγμή, όσα λεπτά και αν διαρκούσε. Εκτιμάς τούτη την απλότητα, ένα καφέ ή μια μπύρα κάτω από ένα πλατάνι, χαζεύοντας παιδιά να παίζουν και έχοντας τριγύρω χαλαρούς ανθρώπους. Αυτές οι στιγμές, ξέρεις πως δεν είναι αυτονόητες. Δυστυχώς τις στερείσαι αρκετά. Έτσι όποτε βρίσκεσαι στην πλατεία ενός χωριού, θες να τις ρουφήξεις απόλυτα.
Στο καφενείο της Πλατείας Αγίας Παρασκεής δεν πουλούσαν εμφιαλωμένο νερό. Άκουσα αρκετές φορές πελάτες να ζητάνε να αγοράσουν νερό και η αυθόρμητη απάντηση του σερβιτόρου ήταν «δεν έχουμε, δεν το πουλάμε, εδώ το νερό μας πίνεται». Από τους λίγους προορισμούς που οι ίδιοι οι κάτοικοι μας προέτρεπαν, όπως και ξενοδόχοι, να πίνουμε το νερό από τη βρύση και ότι δεν χρειάζεται να αγοράσουμε από το σουπερμάρκετ. Και προς τιμή τους. Γεμίζαμε τα μπουκαλάκια μας από τις πηγές που είναι παντού στα χωριά.
Μηλιές: Ιστορία, Σιδηροδρομικός Σταθμός και μαγική θέα προς τον Παγασητικό
Οι Μηλιές, είναι επίσης ένα από τα πιο όμορφα και γνωστά χωριά του Πήλιου, αρκετά τουριστικό με ταβερνάκια στην κεντρική του πλατεία. Με μια από τις παλαιότερες δημόσιες βιβλιοθήκες στο ελλαδικό χώρο και την Εκκλησία των Ταξιαρχών – η καμπάνα της, όπως και στην Τσαγκαράδα, χτυπούσε πάντα 5 λεπτά νωρίτερα. Με μια μαγευτική θέα προς το Παγασητικό κόλπο και προς το πράσινο.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός στις Μηλιές είναι ένα καταπληκτικό σημείο. Το τρενάκι ή αλλιώς Μουντζούρης, είναι ένα τρένο – τουριστικό αξιοθέατο των χωριών του Πηλίου. Μα ακόμη και αν δεν επιβιβαστείς στο βαγόνι, αρκεί και να τον περπατήσεις για να ταξιδέψεις.
Εδώ χρόνος κυλά διαφορετικά. Είναι από εκείνα τα μέρη που σε ταξιδεύουν από μόνα τους.
Απόλυτα κινηματογραφικό τοπίο. Οι ράγες, το πράσινο, το παλιό βαγόνι, η οργιαστική φύση, τα τρεχούμενα νερά.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στις Μηλιές, όπως και στα Καλάβρυτα, οι Γερμανοί στις 4/10/1943 πυρπόλησαν το χωριό και σκότωσαν κατοίκους. Κάψανε το σχολείο, το δημαρχείο, το υποθηκοφυλακείο, τη Μηλιώτικη σχολή με σημαντικό αριθμό βιβλίων και 350 σπίτια του χωριού. Συνέλαβαν όσους άντρες βρήκαν στο χωριό και τους εκτέλεσαν εκεί. Αυτή η ανυπολόγιστη καταστροφή σημάδεψε την ιστορία και τη ζωή του χωριού για πολλά χρόνια.
Το ίδιο ακριβώς είχε εντυπωθεί στη μνήμη μου και στο ταξιδάκι με το οδοντωτό στα Καλάβρυτα. Δε θα ξεχάσω που συναντούσαμε κατά τη διαδρομή σημεία από το ολοκαύτωμα των Γερμανών, το ίδιο λοιπόν και στις Μηλιές…
Να αναγνωρίζουμε, να τιμούμε τον αγώνα, την ιστορία των τόπων.
Άγιος Λαυρέντιος: Μουσικό χωριό και καλοκαιρινό φεστιβάλ
Ήθελα πολύ να βρεθώ στον Άγιο Λαυρέντιο, στο Μουσικό Χωριό του Πηλίου, και ήταν όπως ακριβώς το φανταζόμουν. Κατά την περίοδο του Αυγούστου διοργανώνεται στο χωριό ένα μαγικό πολιτιστικό φεστιβάλ. Είχαμε αναφερθεί σ’ αυτό και στο μακρινό 2013.
Είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές κοινότητες στην Ευρώπη, ένας θεσμός ελεύθερης ανταλλαγής και διασποράς καλλιτεχνικών ιδεών και πρωτότυπων εκπαιδευτικών μοντέλων διαμέσου της μουσικής πράξης.
Συγκεντρώνει μουσικούς απ’ όλο τον κόσμο, με πολλά εργαστήρια, σεμινάρια και συναυλίες. Το βέβαιο είναι ότι πήρα μια καλή γεύση, μα δε το χόρτασα.
Θα ήθελα να επιστρέψω ξανά με περισσότερο χρόνο, να περπατήσω τα στενά του, να μπερδευτώ με τους ανθρώπους του, να σταθώ κάτω από τα πλατάνια, να γράψω, να διαβάσω και να αφεθώ στους ήχους. Η έντονη αίσθηση ήταν αυτή: “Εδώ δεν είμαι διαφορετική, εδώ υπάρχουν άνθρωποι όμοιοι μου”.
Βυζίτσα: Αρχοντικά και τοπικά προϊόντα
Η Βυζίτσα είναι ένα επιβλητικό χωριό με υπέροχα αρχοντικά που ξεπροβάλλουν μπροστά σου σαν καρτ ποστάλ. Η πλατεία του χωριού γεμάτη πλατάνια προσφέρει ανάσες με μαγαζιά και ταβερνάκια.
Μήλα, τσίπουρα, μέλια, κάθε είδους τοπικά προϊόντα, αναμνηστικά. Αξίζει τη στάση σας!
Πραγματικά το Πήλιο έχει τόσα γραφικά, όμορφα και πανέμορφα χωριά που χρειάζεται πολλές επισκέψεις για να τα δεις όλα, να τα γνωρίσεις…
Το Πήλιο όμως δεν είναι μόνο τα χωριά του, είναι και οι παραλίες του.
Παραλίες Πηλίου: Μυλοπόταμος, Λιμνιώνας, Άγιος Γιάννης, Παπά Νερό
Μυλοπόταμος
Ο Μυλοπόταμος είναι ίσως η πιο όμορφη παραλία του Πηλίου, έχει κάτι το ξεχωριστό.
Επειδή όμως μαζεύει πολύ κόσμο, να πάτε αρκετά πρωί ή ίσως αργά απόγευμα ώστε και να τη χαρείτε.
Οι παραπάνω φωτογραφίες μου, νομίζω ότι μιλούν από μόνες τους.
Λιμνιώνας
Στην παραλία του Λιμνιώνα φτάνεις δύσκολα, αλλά σε αποζημιώνει με την αγριάδα και την ομορφιά της. Όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή: Όσο πιο δύσκολα τα κατακτάς, τόσο πιο πολύ τα απολαμβάνεις.
Εδώ δεν υπάρχουν ομπρέλες, στήνεις τη δική σου, υπάρχει και ένας πολύ μεγάλος βράχος που δημιουργεί σκιά, κάποιοι είχανε στήσει και σκηνές. Το ελεύθερο κάμπινγκ απαγορεύεται, όμως το σημείο είναι ιδανικό για τους λάτρεις, οπότε κάποιοι το τόλμησαν.
Άγιος Γιάννης
Πιο οικογενειακή παραλία, με πολλά μαγαζιά και όλες τις ανέσεις. Ήρεμη, για να στήσεις την ομπρέλα σου και να έχεις και ό,τι παροχή επιθυμείς δίπλα σου.
Παπά Νερό
Δίπλα στον Άγιο Γιάννη. Ωραία παραλία, ο δεύτερος παραλιακός οικισμός του Μουρεσίου.
Χάσαμε το δρόμο μας φίλοι μου. Έτσι όπως έχουν γίνει πλέον οι πόλεις και η ζωή, τέτοια ταξίδια μας επαναφέρουν στο πώς θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα. Παλιά μαζεύονταν γύρω από τη φωτιά, την πλατεία, προστάτευαν το χώρο τους, στήριζαν τον διπλανό τους. Ο ένας κοντά στον άλλον γύρω από τον πλάτανο, έξω στη φύση, έπιναν νερό από την πηγή.
Τουλάχιστον κάτι τέτοια μικρά ταξίδια μας το υπενθυμίζουν, γεμίζουν προβληματισμούς για το πώς θα έπρεπε να είναι και το πώς έφτασε να είναι η ζωή μας.
Το Πήλιο μετά τη Καταιγίδα Daniel
Η κλιματική αλλαγή επηρεάζει όλους τους τόπους. Το μαγικό Πήλιο γνώρισε μεγάλες καταστροφές το 2023, όπως σχεδόν όλος ο Νομός Θεσσαλίας από τη πραγματική θεομηνία καταιγίδα daniel. Οι άνθρωποι πάλεψαν, έχουν επουλώσει πληγές. Πηγαίνετε να στηρίξετε τον τόπο, να ζήσετε τη μαγεία του. Ας προστατεύσουμε και ας χαρούμε όσο ακόμα μπορούμε, όπως μπορούμε, τους εναπομείναντες παραδείσους μας.
