Το blog Roadartist in Athens γιορτάζει τα 18 χρόνια λειτουργίας του (…πάει Πανεπιστήμιο του χρόνου)!
18 χρόνια να διατηρείς ένα blog, έχοντας ελάχιστο προσωπικό χρόνο, παράλληλα με χίλια άλλα πράγματα, απαιτεί μεράκι, υπομονή, επιμόρφωση και δημιουργικότητα. Και όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Απόδειξη ότι δεν είχα καθόλου χρόνο να γράψω κάτι στις 30.10 παρά μόνο σήμερα (30.10.2007). Δεν ήθελα να ανεβάσω κάτι πρόχειρο, στημένο, μα αληθινό, κι ας αργούσε να ανέβει.
Από το 2007 μέχρι σήμερα, ζήσαμε μια χρεοκοπία, μια τεράστια οικονομική κρίση — που με βρήκε στην πιο παραγωγική στιγμή της ζωής μου, με όλο τον αγώνα που αυτό συνεπάγεται. Έπειτα, μια πανδημία με πολλαπλές επιπτώσεις — προσωπικές, οικονομικές.
Βίωσα οικογενειακά θέματα, προβλήματα υγείας δικών μου ανθρώπων, ξενύχτια στα νοσοκομεία και αγωνίες. Δυστυχώς, και απώλειες. Προδοσίες από ανθρώπους που πίστεψα πως ήταν κάτι το διαφορετικό.
Μέσα σε όλα αυτά, συνειδητοποιώ ότι το blog ήταν πάντα μια σταθερή γωνιά στο διαδίκτυο, όπου η γραφή μου και τα κείμενά μου βοηθούσαν να κρατήσω ζωντανή την αγάπη για τον πολιτισμό και τα ταξίδια. Ένα μέρος όπου, κάθε φορά που ξεκινούσα να γράψω, άφηνα τα δύσκολα στην άκρη και εστίαζα στο θετικό, στο καλό, στο ποιοτικό, στη γνώση — σε όσα έδιναν δύναμη κόντρα στη βία. Ποτέ δεν μπήκα σε διαμάχες, ούτε έκανα κάτι με σκοπό να προκαλέσω.
Σπάνια όλα αυτά τα χρόνια μίλησα ανοιχτά για όσα συνέβαιναν πίσω από τις λέξεις. Κι όμως, μπορεί να ήμουν στο νοσοκομείο δίπλα σε αγαπημένο μου άνθρωπο, ή να βίωνα εργασιακό μπούλινγκ, και την ίδια στιγμή να μοιραζόμουν εδώ ένα βιβλίο που διάβασα, μια παράσταση που είδα, μια έκθεση.
Δεν είναι εύκολο. Ούτε ισχυρίζομαι ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος. Υπήρξαν στιγμές που με έπιασαν αμφιβολίες, σκέφτηκα πως είναι μάταιο. Ποιος ο λόγος να αφιερώνεις χρόνο και δουλειά για να γράψεις ένα κείμενο στην εποχή του TikTok, του AI, της βιαστικής ανάγνωσης;
Αν κάτι με κράτησε εδώ, είναι η επικοινωνία. Η αλληλεπίδραση μαζί σας. Η αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη, ή τόσο διαφορετική, πως υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα εκεί έξω. Εσείς κάνατε αυτή την ενασχόληση ουσιαστική, με ανταλλαγές, τα σχόλια, τις συζητήσεις.
Ένα κρυφό μου όνειρο ήταν πάντα να μπορούσα να κάνω αυτό εδώ κάτι μεγαλύτερο — ώστε να έχω τον χρόνο να προσφέρω περισσότερα. Να γεμίζω τις μέρες μου με έμπνευση και ενέργεια, δοσμένη σε κάτι που αγαπώ. Όμως η ανάγκη του βιοπορισμού μειώνει τον χρόνο και κόβει τα φτερά.
Πάντα πίστευα ότι το διαδίκτυο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με θετικό τρόπο. Με αυτόν τον σκοπό ξεκίνησα το blog το 2007: να μοιράζομαι άρθρα που δίνουν δύναμη να σταθούμε όρθιοι απέναντι στη βία της καθημερινότητας.
18 χρόνια, χιλιάδες άρθρα — όχι για να γίνω διάσημη, ούτε για likes ή followers. Αυτά άλλωστε έρχονται σε αντίθεση με την εσωστρέφεια, τη συστολή, το χαμηλό προφίλ μου — χαρακτηριστικά που στην εποχή μας σνομπάρονται, ενώ νομίζω θα έπρεπε να εκτιμώνται.
Στο τέλος μιας ακόμη χρονιάς, θα ήθελα τη γνώμη σας.
Πριν λίγους μήνες πήρα την απόφαση — και μετά από πολλή προσωπική δουλειά, ενέργεια, κόστος και χρόνο — μετέφερα το blog σε καινούργιο site.
Πώς σας φαίνεται η αλλαγή;
Στείλτε ιδέες σας για το αύριο του.
Σε ένα email αντί για ευχή: μια πρόταση, μια ιδέα, ένα όνειρο για τη συνέχεια του.
Αφήστε ελεύθερη τη φαντασία σας (ίσως ειδικά οι παλιοί αναγνώστες) και στείλτε μου:
-
Σας αρέσει η αλλαγή;
-
Προτιμούσατε το παλιό;
-
Τι είδους άρθρα θα θέλατε να διαβάζετε — για βιβλία, παραστάσεις, ταξίδια, αφιερώματα, σκέψεις, κείμενα;
Ξέρω πως το διαδίκτυο σήμερα μοιάζει χαοτικό, υπερκορεσμένο. Οι άνθρωποι κουράστηκαν να διαβάζουν, να σκέφτονται, να αισθάνονται. Κι όμως, μέσα σε αυτό το θόρυβο, θέλω να πιστεύω ότι αξίζει να υπάρχει χώρος για ό,τι γράφεται με αλήθεια.
Αν κάτι έμαθα αυτά τα 18 χρόνια, είναι πως ό,τι δημιουργείς με ψυχή, κάποιον θα αγγίξει — έστω έναν. Και αυτό αρκεί.
Πείτε μου.
Έχει ακόμα νόημα να γράφεις σήμερα;
Τι αξίζει να διαβάζουμε, να μοιραζόμαστε, να κρατάμε ζωντανό;
Πιστεύετε ότι η αλήθεια, η τέχνη, οι ιστορίες, οι λέξεις — και μέσα στο χάος — μπορούν να δώσουν φως;
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα, όπου η τεχνολογία, η κούραση και οι μηχανές απειλούν να μας απομακρύνουν από την ουσία, το πιο επαναστατικό, το πιο επίκαιρο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε άνθρωποι — να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να δημιουργούμε.
