Παίζοντας!! Οι αγαπητοί batgirl και lockheart, με κάλεσαν σε ένα παιχνίδι, που μου άρεσε πολύ! Καλούμαστε να αναφέρουμε κάποιο ρητό ή ποίημα (ή και τα δύο) και κάποιο έργο τέχνης που μας έχει επηρεάσει στην ζωή μας. Τους ευχαριστώ πολύ για τη πρόσκληση!!
Ποίημα: Οσο μπορείς, Κ. Καβάφης..
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τὴν ζωή σου όπως τὴν θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς :
μην την εξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια του κόσμου,
μὲς στις πολλὲς κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιάνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων καὶ των συναναστροφών
τὴν καθημερινὴν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Ρητό: Αυτό το ρητό από τη πρώτη στιγμή που το διάβασα, το βρήκα εκπληκτικό, νομίζω ότι με έχει καθορίσει, καθώς συχνά επανέρχεται στη σκέψη μου (ακόμα και υποσυνείδητα ) είναι το αρχαίο ελληνικό «μηδέν άγαν», δηλαδή στη ζωή τίποτα δε πρέπει να είναι υπερβολικό. Πρέπει πάντα να υπάρχει μέτρο. Η υπερβολή οδηγεί στην καταστροφή.
Πίνακας: Πολλοί ζωγράφοι έχουν μιλήσει ιδιαίτερα μέσα μου, ξεχωρίζω έναν.. Το καλοκαίρι μπόρεσα να δω την οροφή της Cappella Sistina, και να θαυμάσω το παρακάτω αριστούργημα του Μιχαήλ Άγγελου..
Οι εικόνες, η στιγμή, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ‘χαράκτηκαν’ μέσα μου. Συγκλονιστικό αριστούργημα και άλλο να το βλέπεις από μια φωτογραφία, εντελώς διαφορετικά στην Cappella Sistina.
Ήταν σαν να ένιωθες την ανάσα του Μιχαήλ Άγγελου καθώς το δημιουργούσε.
Η «Γέννηση του Αδάμ» όπου το δάκτυλο του θεού δίνει πνοή στον άνθρωπο, πλησιάζουν, αλλά ποτέ δεν ενώνονται…
Καλώ όποιον το επιθυμεί να παίξει….Καλό σκ!!
